"Bizim evlere kapanarak, vakitsiz çocuk yapıp geçim derdine düşerek harcadığımız, devlet dairelerinde akşamlara kadar boğularak yok edip yitirdiğimiz gençliğimizi; hep bir gün gerçekleşecek ama bir türlü tamamlanamayan bir tasarı halinde kalışımızı; bizim öfkelerimizi, kırgınlıklarımızı, sessiz başkaldırılarımızı, çocuklarımızın böyle hızlı, böyle yoğun yaşamlarına nasıl göz yumabiliriz? Nasıl dışarından bakabiliriz? Ufacık hayatlarına koca iki kuşağı gerçekleştirmek gibi korkunç bir görevi sığdırmaya çalışan, sanki eski, sessiz bir filmi seslendiren bu çocuklar ne kadar yaşar bu acıyla? Nasıl dayanır?" (s. 55)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder